Design(ed vagin)a

‘Mijn schaamlippen zijn zo groot dat ik er een monoloog mee kan houden,’ zei het meisje. De medisch adviseur van Zilveren Kruis knikte begrijpend, of gewoon omdat hij het had verstaan, dat wist je bij artsen nooit was haar ervaring.
‘Wat doet u in het dagelijks leven,’ vroeg hij.
‘Ik ben receptioniste. Die dingen zitten echt in de weg.’ Ze was vastberaden.
‘En wat houdt uw werk concreet in?’
‘Voornamelijk de telefoon opnemen. Het is werkelijk geen doen dokter.’ Hij bleef knikken, alsof zijn hoofd op een veer stond.
‘Heeft u nog hobby’s?’ Wat had dat in hemelsnaam met haar schaamlippen te maken, ze speelde er echt geen piano mee.
‘Zeilen. En ik hou van koken. Bovendien ziet het er ranzig uit.’ De arts keek op.
‘Mijn vagina,’ verklaarde ze. Koken kon ze uitstekend. Hij klapte het dossier, dat voor hem op zijn bureau lag, dicht.
‘Dus de reden dat u dit verzoek doet is omdat u “met uw schaamlippen kunt praten” en ze er volgens u vies uitzien,’ vatte de arts het verslag samen terwijl zijn vingers de aanhalingstekens vormden.
‘Ja,’ zei het meisje nors. ‘En ze zitten niet lekker.’ Ze hield niet van mannen die hun tekst met dergelijke handgebaren ondersteunden. Dat soort mannen namen je niet serieus.
Petra heette ze, en ze was 23 jaar.
‘Jezelf veranderen is het moeilijkste dat er is,’ had haar psycholoog onlangs tegen haar gezegd. Maar die avond zag ze een documentaire over plastische chirurgie op Nederland 1 en begreep toen dat hij loog. Niet de operatie zelf, maar de beslissing met welk onderdeel je moest beginnen maakte de zaak ingewikkeld en het antwoord hing vooral af van je financiële mogelijkheden. Hoe meer vlees erin, of eruit ging, hoe hoger de kosten volgens de site www.verbouwendoejezo.nl. Klein beginnen zou haar strategie worden en dit was het kleinste onderdeel van haar lichaam waar ze niet mee kon leven. Maar eerst wilde ze uitvissen of haar zorgverzekering dekking bood, dus nu zat ze hier, tegenover deze arts die met een dicht dossier voor zich zwijgend naar haar staarde.
‘Mevrouw,’ zei hij uiteindelijk.
Als ze zo begonnen werd het niets, wist ze uit ervaring. Een ja had hij simpelweg kunnen zeggen, een nee begon altijd met een onderbouwing om de discussie in de baarmoeder te smoren en ze stond op.
‘Laat u maar,’ zei ze, ‘ik weet al welke kant u opgaat.’ Miranda, haar collega, stak haar hoofd boven de balie uit toen ze binnenkwam.
‘En,’ zei ze, ‘vergoeden ze het?’
Petra liep om de receptie heen en smeet haar tas op de grond, naast haar bureau. ‘Nee,’ antwoordde ze.
‘Idioot. Je psycholoog stond er toch achter. Dan vind ik dat ze het moeten doen. Ik bedoel, je betaalt het waxen ook al uit eigen zak. Iedere vrouw heeft gewoon recht op een designa, zeker als je onder die van jezelf gebukt gaat.’ De telefoon rinkelde. ‘De Looyer en Van Zanten advocaten, goedemiddag. Waar kan ik u mee van dienst zijn,’ sprak Miranda in de hoorn waarna ze haar hand op het spreekdeel legde. ‘Ik zou het niet pikken, als ik jou was,’ fluisterde ze nee schuddend naar Petra.
‘Kun je dit even kopiëren?’ Een van de maten stond aan de balie en legde een stapeltje A-viertjes neer. ‘En wat hoef je niet te pikken?’
Het bleven advocaten, zelfs als het gewoon je collega’s waren, dacht Petra. ‘De zorgverzekeraar weigert om mijn operatie te betalen,’ antwoordde ze. ‘Niets ernstigs hoor,’ zei ze er vlug achteraan.
‘Ik wil wel even naar je zaak kijken,’ zei De Looyer met een geruststellende stem. ‘Kun je dit zo boven komen brengen?’
Ze knikte en vroeg zich af of hij haar werkelijk kon helpen. Of ze wel wilde dat hij hielp. Hij was een topjurist, aan de andere kant leek het haar niet prettig als De Looyer op de hoogte zou zijn van haar medisch dossier. Je wist nooit of die kennis bij een volgende ontslagronde tegen haar gebruikt zou worden, alhoewel deze man als integer bekend stond. Ze moest er maar een nachtje over slapen en dan beslissen.
‘Dank u voor het aanbod,’ zei ze. ‘Ik ga erover nadenken.’ Ze stond op en pakte de stapel papieren.
‘Geef me vijf minuten,’ riep ze hem achterna terwijl hij met twee treden tegelijk de trap weer opliep. ‘Dan breng ik het bij u.’
‘Zullen we na het werk wat gaan drinken,’ stelde Miranda voor nadat ze de hoorn had neergelegd. ‘In de Ratelaar.’
Petra knikte. Verdriet was er om verzopen te worden, zolang er vanavond maar geen man aan haar bleef plakken, dat kon ze op dit moment psychisch niet aan. Vrijen met het licht uit was een optie, maar sommigen weigerden dat. Die wilden liever naar je kijken en hun ogen volzuigen als een spons in een bak water, alsof je je lichaam ter beschikking had gesteld aan de medische wetenschap.
‘Sukadelappen’ had de laatste gozer haar schaamlippen genoemd tijdens zijn ontdekkingsreis en ze vervolgens met zijn vinger even laten trillen. Ze legde de stapel in het kopieerapparaat en wachtte tot de blaadjes er één voor één doorheen gingen. “Mijn moeder stooft ze op zondag in een pannetje boter, voor bij de boontjes”, had hij erachteraan gehikt en was lachend het bed afgerold. Sindsdien gingen zij en Miranda op vrijdag borrelen in de Ratelaar, een pijpenla waar meestal Adele door de luidsprekers schalde. Haar psycholoog had in de week na de sukadelappenjongen gezegd dat ze zichzelf moest leren accepteren zoals ze was, omdat veranderen moeilijk is en ze vroeg zich af hij geen gelijk had. De operatiekosten waren haar in ieder geval flink tegengevallen, zoveel hoefde er nou ook weer niet af. Ze liep de trap op om de kopietjes naar De Looyer te brengen.

Het was vrijdagmiddag, het café zat vol. Alle krukken waren bezet. Petra vond het niet zo erg, die dingen zaten toch niet lekker, zeker niet sinds ze zich bewust was van haar tekortkomingen, alsof je op een dood konijn zat.
‘Wijntje,’ schreeuwde Miranda in haar oor.
Ze knikte. Wijn deed vergeten en ze keek om zich heen terwijl haar vriendin zich naar de bar wurmde. De laatste weken speurde ze altijd het publiek af om te zien of de gozer die haar intieme delen had vergeleken met de inhoud van zijn moeders juspan niet van stamkroeg was veranderd. Want in dat geval ging ze liever ergens anders heen. Ze wilde niet HET gesprek worden, aan de bar.
‘Hier.’ Miranda duwde even later een glas wijn in haar handen. ‘Gezellig hè.’ Haar heupen wiegden met de muziek mee. Petra knikte. De Ratelaar stroomde langzaam voller met bekenden. Henk, de eigenaar, stond met zijn dochter de glazen vol te tappen en even later werd Adele ingewisseld voor Hazes. Voorlopig zou er geen conversatie mogelijk zijn, wist Petra, dus zong ze mee met de rest.
Tegen achten gingen de meesten naar huis, of naar een restaurant, en achterin de zaak kwam het enige tafeltje vrij. Ze doken op de stoelen terwijl de muziek zachter werd gezet. Henk gaf ze een schaaltje nootjes en schonk hun wijnglazen bij.
‘Deze is van mij dames,’ zei hij knipogend en kroop weer achter zijn toog.
‘Proost,’ zei Anneke die erbij was komen zitten. Ze hadden haar leren kennen in de Ratelaar, ze werkte bij de concurrent als juridisch secretaresse en kwam er iedere vrijdagmiddag, meestal alleen maar soms met een collega.
Petra nam een paar flinke slokken.
‘Heb je dorst of verdriet,’ vroeg Anneke.
‘De verzekering weigert om een operatie te betalen,’ lichtte Miranda haar in.
‘Jezus, dat is erg. Toch niet iets levensbedreigend mag ik hopen?’ Anneke zag er oprecht geschrokken uit.
Petra staarde naar de bar. Ze zou er niet aan dood gaan nee, maar om nu te zeggen dat ze een leven had in haar conditie. In ieder geval geen seksleven. En kinderen kon ze ook wel vergeten. Alleen al de geboorte zou natuurlijk een crime worden. Zo’n baby kon wel blijven hangen in al die lellen en voor je het wist kreeg het zuurstoftekort en dan waren de gevolgen voor moeder en kind niet te overzien.
‘Dat is maar hoe je het bekijkt,’ antwoordde Miranda. ‘Het is haar aangeraden door een arts en geloof me, dat doet zo iemand niet voor niets.’ Ze gooide een handje nootjes in haar mond.
‘En,’ ging ze verder terwijl haar tanden de pinda’s vermaalden, ‘Petra kan het zelf niet betalen.’
‘Is crowdfunding geen idee, of een stichting,’ vroeg Anneke. ‘Dat hoor je wel vaker, dat mensen best willen bijdragen als een verzekeraar het af laat weten. Laatst stond er in de Viva een verhaal over een klein meisje met neuroblasto…’
‘Mijn psycholoog heeft het aangeraden,’ onderbrak Petra haar. Dit ging haar te ver, ze wilde niet met een kind vergeleken worden dat kanker had. In het ergste geval kon ze zelf ook met een keukenmes de boel op orde brengen. Tijdens de cursus koken met Herman had ze goed leren snijden en als ze gewond bij de EHBO binnenwandelde, zouden ze haar echt niet wegsturen omdat haar verzekeraar weleens moeilijk kon gaan doen over de kosten. Bovendien, als je via crowdfunding geld wilde inzamelen moest je er op zijn minst bij vertellen wat je met de opbrengst van plan was. En als iedereen dan toch al wist wat ze mankeerde, kon ze die vellen net zo goed laten hangen want dan zou ze nooit meer een fatsoenlijk liefdesleven hebben. Met of zonder schaamlippen.
‘Wat mankeer je dan eigenlijk?’ vroeg Anneke.
‘Haar schaamlippen zijn zó groot,’ antwoordde Miranda. Ze legde zoveel de nadruk op het woordje ‘zo’ dat Anneke wel de lappen voor ogen moest hebben die bij sommige gezinnen zondags voor het diner werden geserveerd. Dit gesprek was niet prettig, liever had ze haar probleem voor zichzelf gehouden. Dat krijg je ervan als je te veel tegen een collega vertelt, voor je het weet wordt je leven een publieke discussie. Ze moest het aanbod van De Looyer maandag maar vriendelijk afslaan, besloot ze.
‘Groot,’ zei ze. ‘Ze zijn gewoon groot.’ Ze maakte een gebaar naar Henk die even later met de fles aankwam.
‘Ohh, is dat alles,’ zei Anneke.
‘Zal ik bijschenken,’ vroeg Henk. ‘Wat is “alles”?’
‘Niets,’ zei Petra en hield haar glas op.
‘Ja lekker, Henk.’ Anneke liet zich achterover in haar stoel zakken. ‘Ik ben ermee gestopt,’ zei ze toen de barkeeper weer op zijn plek stond. ‘Sinds een paar maanden laat ik alles daar beneden gewoon weer ouderwets groeien en bloeien. Als het iemand niet bevalt, dan rotten ze maar op. Eerst moest ik het scheren, toen piercen, vervolgens bleken en nu zou ik erin moeten snijden? Nee, baas
in eigen flamoes is mijn motto geworden.’
‘Bleken,’ Petra keek op. Daar had ze nog nooit van gehoord. Ze wou dat zij met Annekes motto kon leven, dan zou haar leven een stuk simpeler zijn. Maar ja, Anneke was getrouwd en zij nog steeds vrijgezel.
‘De nieuwste trend uit India,’ knikte Anneke. ‘Ik begin er niet aan,’ en ze dronk haar glas leeg.

De kat lag uitgestrekt op bed en terwijl Petra haar laptop opende streek ze over zijn vacht. Op haar nachtkastje stond een halfvolle fles wijn en naast haar lag een doos van New York Pizza open met nog drie stukken erin. Ze googelde op “vagina bleken”. Ongeveer 25.700 resultaten, stond er bovenaan de pagina. Ze klikte op de eerste link en begon te lezen. Anneke had gelijk, constateerde ze na
een half uurtje. Zelfs de Viva had er al eens een artikel aan gewaagd. Ze nam zich voor toch wat vaker door de leesmap van de tandarts bladeren, dan bleef ze in ieder geval van de belangrijkste ontwikkelingen op de hoogte. Vooral in Azië kon je niet meer zonder gebleekte schaamlippen, begreep ze. Zou dit een oplossing kunnen zijn, vroeg ze zich af. Kleurloze mensen vielen doorgaans minder op, misschien gold dat ook wel voor een vagina. Ze legde de pizzadoos op de grond, sloot haar laptop
en kroop onder de dekens. Nu nog alleen, maar volgende week zou ze weer in de markt zijn.
Optisch bedrog werd haar wapen totdat ze voldoende gespaard had om de verandering meer
permanent te maken, een receptioniste moet toch wat.

Clear and white intimate wash stond er op het etiket, je vagina werd er hagelwit van. De juffrouw
achter de kassa scande het flesje.
‘Er loopt een actie voor dit product, de tweede flacon krijgt u voor de halve prijs. Wilt u daar gebruik van maken?’ Met haar tong smeerde ze een roze kauwgummetje uit langs de achterkant van haar bovengebit.
Petra dacht na. Witter dan wit kon de zaak niet worden, maar beloftes op etiketten strookten lang niet altijd met het eindresultaat. Ze kon natuurlijk vragen of het meisje zelf ervaring had met het product, maar dat leek haar zo intiem. Je vroeg toch ook niet aan iemand of kersencondooms lekkerder waren dan de variant met aardbeiensmaak. Dat was iets persoonlijks.
‘Dat is goed,’ antwoordde ze. Per slot van rekening was dit nog altijd goedkoper dan operatief verwijderen en veiliger dan zelf snijden.
‘Susan,’ riep de kassamedewerkster naar haar collega die achter in de winkel vakken aan het vullen was. ‘Wil je nog een flacon…,’ ze pakte het flesje op, ‘…Clear and white intimate wash voor mevrouw hierheen brengen. Een momentje hoor, mijn collega komt er zo aan.’ Met haar gelakte nagels tikte ze ongeduldig een ritme op de toonbank, achter haar hoorde Petra iemand zuchten.
‘Alsjeblieft.’ Een meisje zette een tweede flesje Clear and white intimate wash voor haar neer. ‘Daar zul je nog veel plezier van gaan beleven,’ zei ze knipogend.
De volgende fles zou ze in een andere stad aanschaffen, nam Petra zich voor.

Om een optimaal resultaat te krijgen smeerde ze thuis de inhoud van beide flesjes op haar schaamlippen. Het moest tien minuten intrekken, maar voor de zekerheid liet ze het wat langer zitten. Terwijl ze op bed met haar benen omhoog de tijd lag af te wachten, dronk ze de andere helft van de fles wijn leeg die nog op haar nachtkastje stond. Toen de wekker vijf kwartier later afging strompelde ze met een oude handdoek tussen haar benen naar de douche en spoelde alles goed uit.
Het resultaat was verbluffend constateerde ze toen ze een spiegeltje tussen haar dijen hield. Haar sukadelappen bungelden er blinkend wit bij, als engeltjes op eerste kerstdag. Ze hield de spiegel wat verder weg en vervolgens weer dichterbij. Toen ging ze op haar zij liggen en keek opnieuw. Er miste iets maar ze wist niet wat. Goed, het was wit, dat wel, maar toch. Ze wist niet of dit het
gewenste effect had op de omvang van haar schaamlippen. Weer hield ze het spiegeltje iets verder weg en op dat moment realiseerde ze zich dat een donkere kleur gewoon beter afkleedt.